Rada Narodowego Centrum Nauki, działając na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Narodowym Centrum Nauki (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 947 z późn. zm.), ogłasza nabór kandydatów na stanowisko Dyrektora Narodowego Centrum Nauki. Termin składania zgłoszeń upływa 31 grudnia 2018 r.
Naukowców zainteresowanych udziałem w konkursie QuantERA Call 2019 zachęcamy do korzystania z narzędzia do wyszukiwania partnerów do wspólnych projektów (tzw. Partner Search Tool). Aby przeglądać oferty i zamieszczać własne propozycje współpracy, należy wypełnić formularz rejestracyjny.
W dniu 5 grudnia 2018 r. w godz. 14.30-16.00 w Wiedniu (Austria Center Vienna, Bruno-Kreisky-Platz 1, pokój L8) odbędzie się spotkanie informacyjne na temat konkursu QuantERA Call 2019. Celem spotkania jest zaprezentowanie sieci QuantERA oraz przybliżenie zakresu merytorycznego konkursu. Będzie to także okazja do poznania potencjalnych partnerów do wspólnych projektów.
Wydarzenie jest organizowane w ramach konferencji ICT 2018 Event. Aby wziąć w nim udział należy zarejestrować swój udział w:
Kontakt:
Jednym z problemów polskiej nauki jest znikoma mobilność kadry naukowej skutkująca petryfikacją naukowej mapy Polski. Odróżnia to Polskę od krajów, w których badania naukowe są na wyższym poziomie. Szereg inicjatyw międzynarodowych dąży do zwiększenia mobilności naukowców, rozumianej jako fundament współpracy naukowej. Wiele uniwersytetów i instytucji na świecie zabiega o pozyskanie młodych badaczy z różnych krajów, które wyławiając naukowe talenty zwiększają tym samym swój potencjał naukowy. Z drugiej strony, światowym standardem, a w wielu miejscach – obowiązkiem uregulowanym prawnie, jest oczekiwanie wobec początkujących doktorów, aby wybierając karierę naukową zbierali doświadczenia w kolejnych projektach realizowanych w zespołach badawczych spoza swojej macierzystej uczelni.
NCN od początku swojej działalności stawia sobie za cel zwiększenie mobilności polskich naukowców, w szczególności naukowców będących u progu samodzielnej pracy badawczej. W naszych programach grantowych wprowadzonych jest wiele regulacji sprzyjających mobilności. Zdaniem Rady, kontakt młodych badaczy z innym otoczeniem niż to, w którym kształcili się i zdobywali pierwsze doświadczenia naukowe, jest dla nich bardzo wartościowy i przyczynia się do ich samorozwoju. Im wcześniej rozpocznie się proces nawiązywania współpracy z innymi ośrodkami, tym większa jest szansa na tworzenie dużych i różnorodnych zespołów badawczych w przyszłości – a na takich zespołach opiera się współczesna nauka.
Intencją Rady NCN w chwili ustanawiania stanowiska typu post-doc (nieznanego w polskim systemie zatrudniania pracowników naukowych), było stworzenie dla instytucji naukowych korzystnych warunków do czasowego zatrudniania bardzo dobrych młodych badaczy spoza tych instytucji, w tym także spoza naszego kraju. Zachętą dla początkujących naukowców do ubiegania się o takie stanowisko jest, między innymi, atrakcyjne wynagrodzenie (wysokość środków finansowych na zatrudnienie wynosi 120 tys. zł rocznie z możliwością ich podwyższenia w uzasadnionych przypadkach). Tak wysokie wynagrodzenie ma zachęcić naukowców będących do 7 lat po uzyskaniu stopnia naukowego doktora, do starania się o stanowisko post-doc w otwartych konkursach organizowanych przez inne niż ich macierzyste instytucje naukowe.
Stanowiska post-doc są ze swojej natury tymczasowym zatrudnieniem pozwalającym młodemu naukowcowi na doskonalenie warsztatu naukowego pod okiem doświadczonego lidera zespołu badawczego, stanowiąc tym samym przygotowanie do przyszłej, samodzielnej kariery naukowej. Ze względu na swoją tymczasowość stanowiska te nie zastępują zatrudnienia na czas nieokreślony i należy je traktować jako rodzaj pracy na rzecz realizacji konkretnego projektu badawczego. Dlatego też środki finansowe przeznaczone na zatrudnianie na stanowiskach post-doc w grantach NCN są na tyle konkurencyjne, że pomagają w podjęciu decyzji o przeprowadzce do innego miasta czy zmianie ośrodka naukowego. Zadaniem NCN jest wsparcie najbardziej obiecujących naukowców, którzy podejmują ten wysiłek organizacyjny i finansowy, na tym trudnym, ale kluczowym etapie rozwoju ich kariery.
Analiza struktury zatrudnienia na tego typu stanowiskach w dotychczasowych projektach badawczych finansowanych przez NCN wskazuje, że polskie instytucje naukowe zadowalają się w dalszym ciągu zatrudnianiem na stanowiskach typu post-doc swoich byłych doktorantów lub pracowników, kultywując tym samym pracę przez całą karierę naukową tylko w jednym ośrodku badawczym. Poprzez wprowadzenie bardziej rygorystycznych warunków zatrudnienia w grantach NCN Rada ma nadzieję pobudzić aktywność polskich instytucji naukowych i zachęcić je do pozyskiwania młodych, utalentowanych badaczy z innych ośrodków naukowych w Polsce i za granicą w drodze otwartych i szeroko nagłaśnianych konkursów. Na świecie wymóg mobilności na tego typu prestiżowych i dobrze płatnych stanowiskach post-doc jest standardem, dlatego też liczymy na to, że w dłuższej perspektywie polityka jaką stosujemy doprowadzi do pozytywnych efektów w postaci poprawy jakości i konkurencyjności prowadzonych w Polsce badań.
Głównym argumentem przytaczanym przez oponentów zmian wprowadzonych przez Radę NCN jest niebezpieczeństwo przerwania ciągłości badań wobec konieczności zatrudniania osób, które w ciągu dwóch lat poprzedzających uzyskanie grantu nie były związane z zespołem badawczym stosunkiem pracy, a tym samym nie są wdrożone w prowadzone badania. Rozumiejąc problemy zespołów naukowych z pozyskiwaniem młodych badaczy spoza ich środowiska, Rada NCN zdecydowała się na modyfikację spornego kryterium dotyczącego zatrudniania osób na stanowisku typu post-doc. W związku z tym, aktualna wersja tego przepisu brzmi:
Osoba na stanowisku typu post-doc może otrzymać z puli wynagrodzeń etatowych wynagrodzenie na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, o ile spełnia łącznie następujące warunki:
Dopuszcza się zatrudnienie w projekcie z puli wynagrodzeń etatowych na stanowisku typu post-doc jednej osoby niespełniającej kryterium wskazanego w pkt b).
Przy ponownym ubieganiu się o zatrudnienie na stanowisku typu post-doc w tym samym podmiocie nie stosuje się warunku określonego w punkcie c). W tym samym podmiocie można ubiegać się o ponowne zatrudnienie na stanowisku typu post-doc tylko jeden raz.
Powyższe stanowisko zostało przyjęte uchwałą Rady NCN nr 102/2018 z dnia 8 listopada 2018 r.
Na grudzień 2018 r. zapowiedziano otwarcie kolejnego międzynarodowego konkursu JPI AMR (Joint Programming Initiative on Antimicrobial Resistance) poświęconego oporności na antybiotyki.
Oporność na antybiotyki (AMR) stała się jednym z głównych światowych wyzwań w zakresie zdrowia i rozwoju w XXI wieku. Zagrożenie związane z antybiotykoopornością jest powiązane ze słabo rozwiniętymi systemami ochrony zdrowia ludzi i zwierząt; zróżnicowaniem sposobów produkcji, przetwarzania i konsumpcji żywności; bezpieczeństwem żywnościowym; wyzwaniami związanymi z wodą, higieną i warunkami sanitarnymi; oraz z globalnym przepływem osób i towarów.
W odpowiedzi na te wyzwania, JPI AMR ogłosi konkurs na innowacyjne projekty badawcze w zakresie nowych lub ulepszonych strategii diagnostyki i nadzoru oraz narzędzi, technologii i metod, które mogą być wykorzystane do pomocy w diagnozowaniu zakażeń AMR w warunkach klinicznych i weterynaryjnych lub w procesach nadzoru i wykrywania oporności na antybiotyki u ludzi, zwierząt i w środowisku naturalnym. Szanse na finansowanie będą miały zwłaszcza projekty uwzględniające możliwość zastosowania opisanych strategii i narzędzi na obszarach geograficznych, w których ryzyko i obciążenia związane z opornością na antybiotyki są największe, np. w krajach o niskim i średnim dochodzie (LMIC) w Azji i Afryce. Projekty powinny stosować podejście One Health, tam gdzie jest to istotne. Prognozowany budżet całego konkursu wynosi ok. 20 milionów euro.
Wzorem lat ubiegłych nabór wniosków będzie dwuetapowy – termin składania wniosków wstępnych (pre-proposal) to luty 2019 r.; wnioski pełne (full proposal) należy składać do czerwca 2018 r.
Informacje dodatkowe dostępne są na stronie JPI AMR https://www.jpiamr.eu/coming-soon-call-for-diagnostics-and-surveillance-africa-and-asia/
Udział polskich badaczy w konkursie będzie finansowany przez Narodowe Centrum Nauki. Rada NCN przeznaczyła na ten cel kwotę 500 000 Euro.
Kontakt:
dr Jerzy Frączek, tel. +48 12 341 9165; e-mail: jerzy.fraczek@ncn.gov.pl
Jolanta Palowska tel. +48 12 341 9139; e-mail: jolanta.palowska@ncn.gov.pl
Na podstawie uchwały komisji konkursowej, dyrektor Narodowego Centrum Nauki z dniem 1 listopada 2018 r. powołał dra Marcina Lianę na stanowisko zastępcy dyrektora Narodowego Centrum Nauki.
Kierownik projektu
:
dr Emilia Kłoda
Uniwersytet Wrocławski
Panel: HS2
Konkurs
: PRELUDIUM 9
ogłoszony
16 marca 2015 r.
Projekt „Zapomniane dzieła Johanna Christopha Lischki. Badania konserwatorskie obrazów barokowego malarza” był realizowany w latach 2016–2017 w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego. Podstawowym celem projektu było przebadanie obrazów przypisywanych Johannowi Christophowi Lischce (ok. 1650–1712). Ten wybitny śląski malarz kształcił się w warsztacie swojego ojczyma Michaela Leopolda Willmanna a następnie kontynuował edukację podczas kilkuletniej podróży do Włoch. Po powrocie pracował na terenie Czech i Śląska, głównie dla zleceniodawców z kręgu Kościoła katolickiego. Po śmierci Willmanna przejął jego pracownię przy klasztorze w Lubiążu i realizował niedokończone przez ojczyma zlecenia. Mimo iż Lischka jest uznawany za znakomitego malarza, do tej pory nie opublikowano monografii na jego temat i nie opracowano usystematyzowanego katalogu jego dzieł. Badania w ramach projektu stały się ważnym krokiem do pogłębienia stanu wiedzy o malarzu i jego twórczości.
Do badań wybrano siedem obrazów, które pochodzą z różnych etapów twórczości Lischki i są w większości nieznane lub uważane za słabe kopie nieistniejących już realizacji malarza. Cztery prace z Czech (Święty Józef, Św. Maria Egipska, Św. Karol Boromeusz i Opłakiwanie Chrystusa) zostały zamówione przez czeskie środowiska zakonne na przełomie XVII i XVIII w. Trzy płótna ze Śląska (Opłakiwanie Chrystusa, Znalezienie Krzyża Świętego i Anioł) pochodzą z lat 1708-1712, kiedy Lischka kierował warsztatem Willmanna. Pierwszym zadaniem w ramach projektu były badania z zakresu historii sztuki dotyczące tematyki dzieł oraz ich losów od powstania do chwili obecnej. Następnie konserwatorzy z Krakowa (Marcin Ciba) i Pragi (Denisa Cirmaciová) użyli promieniowania podczerwonego, ultrafioletowego i rentgenowskiego, aby przeanalizować skład chemiczny i strukturę warstw malarskich obrazów.
Międzynarodowa współpraca podczas badań pozwoliła na opisanie najważniejszych cech techniki malarskiej Lischki i weryfikację autorstwa większości analizowanych dzieł. Wyniki potwierdziły podobieństwo obrazów w sposobie nanoszenia farby i przygotowania podobrazia. Zauważalne różnice w zakresie doboru pigmentów między obrazami mogą oznaczać, że malarz miał dwie osobne pracownie: na Śląsku i w Czechach. Najciekawszym analizowanym dziełem jest Opłakiwanie Chrystusa z kościoła pw. św. Marcina w Tursku pod Pragą. Drastyczna restauracja polegająca na wymianie jednej z czterech desek budujących podobrazie stanowi fascynujący przykład zmian zachodzących w dziele po jego powstaniu. Ważnym efektem badań było dostrzeżenie różnicy między technikami malarskimi Lischki i jego mistrza Willmanna. Na żadnym analizowanym obrazie Lischki nie znaleziono śladów rysunku przygotowawczego, który zawsze pojawia się na płótnach lubiąskiego mistrza. Wydaje się, że analiza obrazów w świetle podczerwonym pod kątem obecności szkicu przygotowawczego ma szansę stać się najbardziej obiektywnym narzędziem do rozróżnienia prac Willmanna i jego pasierba.
Wyniki analiz są istotnym wkładem w nurt badawczy zwany „techniczną historią sztuki”. Interdyscyplinarny charakter projektu pozwolił na dyskusję o wynikach badań historyków sztuki i konserwatorów z Polski i Czech, co jest ważnym krokiem ku lepszej i skuteczniejszej ochronie wspólnego dziedzictwa kulturowego. Rezultaty badań zostały zaprezentowane na międzynarodowej konferencji w Kutnej Horze w listopadzie 2017 r. oraz doczekały się publikacji w języku czeskim (Sborník z konference „Arte-fakt”) i angielskim (Wiadomości Konserwatorskie). Ponadto, działania w ramach projektu doprowadziły do podjęcia decyzji o konserwacji płótna Anioł z Henrykowa oraz zabezpieczenia znajdującego się w bardzo złym stanie obrazu Opłakiwanie Chrystusa z Turska.
Pełny tytuł finansowanego projektu: Zapomniane dzieła Johanna Christopha Lischki. Badania konserwatorskie obrazów barokowego malarza
Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2017 r. uzyskała stopień doktora na podstawie dysertacji pt. „Johann Christoph Lischka – życie i twórczość (ok. 1650–1712)”. Od 2018 r. zatrudniona w Dziale Sztuki Muzeum Książąt Lubomirskich w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. Pracowała w licznych projektach badawczych, m.in. „Wirtualne Muzeum Barokowych Fresków” (2013), którego efekty zobaczyć można na stronie www.wirtualnefreski.pl i „Malarstwo Barokowe na Śląsku“ (2012–2016), oraz w międzynarodowym przedsięwzięciu z zakresu humanistyki cyfrowej „Monuments and Artworks in East Central Europe Research Infrastructure” koordynowanym przez Instytut Herdera w Marburgu (2016–2017). Autorka artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych („Biuletyn Historii Sztuki”, „Umění“, „Journal of Art Historiography”). Jej praca magisterska o barokowym malarzu Jeremiasie Josephie Knechtlu została wyróżniona publikacją w formie katalogu wystawy zorganizowanej w Muzeum Miedzi w Legnicy.
Z przyjemnością informujemy, że w międzynarodowym konkursie poświęconym technologiom informacyjnym oraz komunikacyjnym CHIST-ERA Call 2017 wyłoniono 14 przedsięwzięć badawczych o łącznym budżecie przekraczającym 12 milionów euro w ramach tematów:
Wśród nagrodzonych projektów znalazły się dwa realizowane z udziałem zespołów naukowych z Polski:
Lista wszystkich projektów rekomendowanych do finansowania w konkursie CHIST-ERA Call 2017
Jednocześnie zachęcamy do składania wniosków na międzynarodowe projekty badawcze w nowym konkursie CHIST-ERA Call 2018, obejmującym następujące zakresy tematyczne:
Termin składania wniosków skróconych tzw. pre-proposals upływa 15 stycznia 2019 r.
Szczegółowe informacje o konkursie: CHIST-ERA Call 2018
Kontakt:
Narodowe Centrum Nauki zaprasza na kolejną edycję warsztatów szkoleniowych dla pracowników jednostek naukowych zaangażowanych w obsługę administracyjną projektów badawczych, staży i stypendiów finansowanych przez Narodowe Centrum Nauki.
Spotkanie będzie miało formę jednodniowych warsztatów i odbędzie się w dniu 27 listopada 2018 r. w siedzibie Narodowego Centrum Nauki w Krakowie, przy ul. Królewskiej 57 (niski budynek Biprostalu). Przewidywany czas szkolenia to ok. 5 godzin.
Celem szkolenia jest:
Szkolenie poprowadzą pracownicy NCN bezpośrednio zaangażowani w proces obsługi projektów badawczych oraz kontakt z pracownikami jednostek naukowych. Spotkanie będzie również okazją do zadawania pytań i omówienia nurtujących problemów.
Z uwagi na ograniczenia organizacyjne planowana liczba uczestników to 20 osób. Jednostka może zgłosić do udziału w warsztatach tylko jedną osobę, decyduje kolejność zgłoszeń. Zastrzegamy pierwszeństwo kwalifikacji na warsztaty dla pracowników jednostek, które do tej pory nie brały udziału w warsztatach.
Zgłoszenia przyjmowane będą do dnia 8 listopada 2018 r. za pośrednictwem formularza zgłoszeniowego. Potwierdzenie uczestnictwa zostanie przesłane do Państwa drogą e-mailową po zakończeniu naboru zgłoszeń. Zwracamy uwagę, że samo wysłanie zgłoszenia na warsztaty nie stanowi potwierdzenia udziału. Szkolenie jest bezpłatne. Narodowe Centrum Nauki nie refunduje kosztów dojazdu na warsztaty szkoleniowe.
Kierownik projektu
:
dr hab. Andrzej Miśkiewicz
Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina
Panel: HS6
Konkurs
: OPUS 6
ogłoszony
16 września 2013 r.
W eksperymentach przeprowadzonych w różnych ośrodkach badawczych wykazano, że kształcenie muzyczne i praktyka w wykonywaniu muzyki rozwijają nie tylko słuch muzyczny, ale poprawiają również dyspozycje słuchowe w odbiorze dźwięków niemających związku z muzyką. Z doniesień literaturowych wynika m.in., że w porównaniu z osobami niebędącymi muzykami, muzycy dokładniej rozróżniają barwę głosu osób mówiących, lepiej rozumieją mowę w hałasie, lepiej rozróżniają głoski w obcych językach i charakteryzują się większą selektywnością uwagi słuchowej.
fot. Michał Łepecki
Niniejszy projekt miał na celu zbadanie, czy muzycy posiadają lepsze dyspozycje słuchowe niż niemuzycy w odbiorze dźwięków środowiska naturalnego. W ramach projektu przeprowadzono badania dokładności identyfikacji źródeł dźwięków naturalnych odtwarzanych z różną głośnością w różnych sceneriach akustycznych oraz pomiary szybkości rozpoznawania źródeł dźwięku. Wyniki badań wskazują, że muzycy nie przewyższają niemuzyków w dokładności ani w szybkości rozpoznawania dźwięków środowiska naturalnego.
Rozbieżność uzyskanych wyników z doniesieniami literaturowymi tłumaczy się specyfiką tzw. trybów słuchania, odzwierciedlających charakter procesów poznawczych będących podstawą przetwarzania bodźców akustycznych w umyśle słuchacza. Badacze wyróżniają trzy tryby słuchania: słuchanie w trybie przyczynowym (codziennym), ukierunkowane na orientację słuchową w środowisku, słuchanie w trybie semantycznym, mające na celu odbiór informacji przekazywanych w postaci dźwięków mowy lub innego kodu dźwiękowego oraz słuchanie w trybie zredukowanym (muzycznym), nastawione na odbiór ściśle brzmieniowych cech dźwięku, bez odniesienia do źródeł dźwięku. Kształcenie muzyczne rozwija dyspozycje słuchowe niezbędne do słuchania dźwięków w trybie semantycznym i trybie zredukowanym. Muzycy nie posiadają natomiast lepszych dyspozycji w słuchaniu w trybie przyczynowym, nastawionym na rozpoznawanie źródeł dźwięków i zdarzeń odwzorowanych przez dźwięki w środowisku.
Pełny tytuł finansowanego projektu: Rozpoznawanie dźwięków środowiska naturalnego przez muzyków i osoby niebędące muzykami
Jest profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Reżyserii Dźwięku Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Obszar jego działalności naukowej ma charakter interdyscyplinarny i obejmuje zagadnienia akustyki muzycznej, psychoakustyki, teorii muzyki oraz reżyserii dźwięku. Andrzej Miśkiewicz prowadzi badania dotyczące psychoakustycznych podstaw percepcji dźwięku w muzyce, metodyki słuchowej oceny jakości dźwięku oraz metodyki kształcenia słuchu barwowego reżyserów dźwięku.
Kierownik projektu
:
dr inż. Michał Malendowski
Politechnika Poznańska
Panel: ST8
Konkurs
: ETIUDA 4
ogłoszony
15 grudnia 2015 r.
Przeprowadzone badania dotyczyły bezpieczeństwa konstrukcji budynków w pożarze. Głównym elementem rozwijanym podczas badań był zintegrowany system obliczeniowy wykorzystujący wyniki symulacji pożarowych do analizy odpowiedzi termo-mechanicznej konstrukcji. Zbudowany system obliczeniowy ma na celu wspierać projektanta konstrukcji budowlanych w podejmowaniu decyzji projektowych.
fot. Michał Łepecki
Wartość poznawcza badań wyraża się poprzez kompleksowe uwzględnienie zjawisk pożarowych. Wnioskowanie na temat bezpieczeństwa konstrukcji odwołuje się do wyników symulacji bazujących na połączonych modelach: hydrodynamicznego pożaru, przepływu ciepła do konstrukcji oraz mechaniki konstrukcji. W tym celu wykorzystuje się modele fizyczne (opisujące zjawiska fizyczne), przeciwstawiając je tradycyjnemu podejściu, w którym wnioskowanie na temat bezpieczeństwa pożarowego konstrukcji nie uwzględnia rzeczywistego oddziaływania pożaru, a opiera się jedynie na ustandaryzowanych relacjach pomiędzy temperaturą gazów pożarowych a czasem.
Kluczową rolę w badaniach odegrał opracowany model przepływu ciepła łączący symulacje pożaru i analizy termo-mechaniczne konstrukcji. Użyteczność opracowanego modelu przepływu ciepła została zweryfikowana eksperymentalnie. Zarówno w badaniach numerycznych, jak i eksperymentalnych, skorzystano z nowatorskiego podejścia do opisywania oddziaływań termicznych, wykorzystując koncepcję temperatury powierzchni adiabatycznej. W ramach badań wyprowadzono analityczne rozwiązanie równania równowagi cieplnej powierzchni adiabatycznej, które pozwoliło na łatwiejsze określenie warunków brzegowych w analizie termicznej konstrukcji oraz łatwiejsze skorelowanie badań eksperymentalnych z modelem teoretycznym.
Zastosowanie opracowanego systemu obliczeniowego do analizy odpowiedzi mechanicznej rzeczywistej konstrukcji pozwoliło na uwzględnienie we wnioskowaniu szeregu zjawisk fizycznych mających bezpośredni wpływ na zmiany stanu konstrukcji i rozwój deformacji, które przy korzystaniu z tradycyjnego podejścia nie były brane pod uwagę. Wzbogacono więc możliwości poznawcze, dzięki czemu zakres analiz jest pełniejszy i pozwala na bardziej dokładne oszacowanie poziomu bezpieczeństwa.
Pełny tytuł finansowanego projektu: Zastosowanie modeli CFD pożaru w projektowaniu konstrukcji budowlanych
Absolwent Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska Politechniki Poznańskiej. Od 2011 r. pracownik naukowo-dydaktyczny na stanowisku asystenta w Instytucie Konstrukcji Budowlanych Politechniki Poznańskiej. Uczestniczył w czterech stażach zagranicznych: na uniwersytetach w Tampere (Finlandia) i Sheffield (Wielka Brytania), w jednostce naukowo-badawczej VTT (Technical Research Centre of Finland, Finlandia) oraz w dziale badań i rozwoju nowojorskiej firmy konsultingowej Weidlinger Associates, Inc. Trzymiesięczny staż naukowy w angielskim Sheffield realizowany był w ramach stypendium uzyskanego w konkursie ETIUDA 4. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się głównie wokół zagadnień bezpieczeństwa pożarowego konstrukcji budowlanych. Celem prowadzonych badań jest kompleksowe uwzględnianie zjawisk pożarowych na etapie budowania modeli obliczeniowych. Wyniki swoich badań prezentował na kilkudziesięciu konferencjach naukowych, głównie o zasięgu międzynarodowym. Jest autorem lub współautorem 21 publikacji naukowych, w tym w czasopismach indeksowanych.
